Tandpastagrijns
Straatwerving is een bijzonder fenomeen. Het is al jaren een van de meest succesvolle manieren om donateurs te werven. Maar ondertussen ken ik echt niemand die het leuk vindt om op straat besprongen te worden. Wist u trouwens dat de Dikke van Dale het bestaan van straatwerving volledig ontkent? En ook googelen kan ik niemand aanraden - tenzij je dol bent op verwensingen en haatberichten.
Vroeger dacht ik dat straatwerving het exclusieve domein was van goede doelen. Dat zij als enige op het idee waren gekomen om mij op straat een aangrijpend verhaal te vertellen. Beetje naïef natuurlijk. Want er zijn genoeg kapers op de kust die óók de steun van hun medemens zoeken en de straat als jachtterrein hebben gekozen.
Omdat je van je concurrenten altijd iets kunt leren, heb ik hun techniek onder de loep genomen. Daarbij viel het mij op dat verkopers van krantenabonnementen in hun openingszin altijd het magische woord ‘gratis’ gebruiken. Dat woord alleen al zorgt dat je vaart mindert (en zoals je weet ben je dan verloren). Daarnaast houden ze mij altijd een actueel product (de krant) voor mijn neus - een idee waar goede doelen zeker iets mee kunnen.
Eigenlijk zijn bedelaars de ultieme straatwervers. Wat ik enorm bewonder is hun doorzettingsvermogen, ze laten zich nooit ontmoedigen. Een ander pluspunt: ze komen snel ter zake - goede doelen zouden hier iets van kunnen leren. Natuurlijk zijn er ook mindere punten. Zo lijken ze altijd ontevreden over het geefbedrag en zijn ze niet erg transparant over hun uitgaven.
Je denkt er niet direct aan, maar politici zijn ook doorgewinterde straatwervers. Persoonlijk vind ik het niet zo leuk dat ze mij behandelen als de eerste de beste indiaan, die met spiegeltje en kraaltjes verleid kan worden (bij de laatste verkiezingen kwam ik thuis met een ballon van de SP, een sinaasappel van de VVD, een roos van de PvdA en een pen van het CDA). En ze hebben maar eens in de paar jaar aandacht voor me, dus bouwen aan een structurele relatie ho maar!
SOMMIGEN BRENGEN HUN KRANTJE VOL VUUR AAN DE M/V, ANDEREN STAAN ER VOLKOMEN ONBEWOGEN BIJ.
Mijn persoonlijke favorieten zijn de verkopers van de straatkrant. Dat komt vooral omdat ze dicht bij zichzelf blijven: sommigen brengen hun krantje vol vuur aan de m/v, anderen staan er volkomen onbewogen bij. De leukste straatverkoper van Utrecht staat bij de HEMA aan de Oude gracht en doet altijd de deur open voor vrouwen met kinderwagens. Een knap staaltje doelgroep-denken als je het mij vraagt!
Mijn belangrijkste conclusie: denk vanuit de ontvanger. Dus als je ideale donateur 50plus is, moet je hem misschien geen student met tandpastagrijns op zijn dak sturen. Dan zou een vlotte vijftiger die dezelfde taal spreekt wel eens een stuk effectiever kunnen zijn.
