Spiegeltje, spiegeltje

Het kan u niet ontgaan zijn: het Woord van het Jaar 2013 is 'selfie'. Volkomen logisch natuurlijk. Van Barack Obama tot Beyonce: werkelijk iedereen is verslaafd aan zijn eigen zelfportret. Mijn twee dochters kieken zichzelf tussen de 100 en 150 keer. Per persoon. Per dag. En toegegeven, ik heb mezelf ook al eens vereeuwigd.

Wist u trouwens dat een beetje selfie gecombineerd wordt met een ‘duckface’? Ook een kandidaat voor Woord van het Jaar, als je het mij vraagt. Het doel van een duckface is om er zo sexy mogelijk uit zien (hoewel het meestal lijkt op een uit de hand gelopen botox-behandeling). O ja, een selfie is natuurlijk pas een selfie als je hem ook op Facebook zet. Zodat de hele wereld jouw duckface kan zien. Welkom in de moderne tijd...

Het is natuurlijk onschuldig tijdverdrijf. Maar toch word ik er een beetje verdrietig van. Want de populariteit van de selfie zegt ook iets over de narcistische wereld waarin we leven. Voorlopig dieptepunt is het verhaal van een man die na een vliegtuigcrash in z’n reddingsvest op zee dobberde. In plaats van opgelucht adem te halen, de goden te bedanken of desnoods een medepassagier te helpen, wist de man niets beters te verzinnen dan – jawel – een selfie te maken. En alle kranten smulden ervan.

“EN TOEGEGEVEN, IK HEB MEZELF OOK ALLEENS VEREEUWIGD”

Juist voor goede doelen zou deze zelfzuchtigheid een verontrustend signaal kunnen zijn. Want of het nu ijdelheid of onzekerheid is: mensen die de hele dag naar hun eigen hoofd kijken, hebben geen oog voor de ellende van anderen. En ik vraag mij af hoe je deze naar binnen gerichte soortgenoten ooit nog bij het lot van de minder bedeelden gaat betrekken.

Misschien houdt het Woord van het Jaar ons wel een wrange spiegel voor. Want lijdt onze sector misschien ook een beetje aan het selfie-syndroom? Enerzijds roeptoeteren we de hele dag dat de donateur centraal staat. Anderzijds zijn we vooral bezig met onze eigen processen. En reduceren we donateurs tot data, doelgroepen en demografische modellen. We willen dolgraag mét mensen praten, maar in de praktijk praten we vooral tégen ze.

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand… Zolang we de relatie met de donateur niet grondig herstellen, vinden steeds minder mensen ons de mooiste van het land. En dat is doodzonde! Want het doet geen recht aan het geweldige werk dat duizenden fondsenwervers dag in dag uit verrichten. Daarom heb ik een voorstel: laten we eind 2014 ook het ‘Fondsenwervend Woord van het Jaar’ kiezen. Een woord dat hopelijk recht doet aan een hoopgevend jaar. Het jaar is net begonnen dus ik zou zeggen: maak er een prachtig Woord van!   

Jeroen Talens, creative director bij WWAV