Wakker geschud

Ligt het aan mij of gaat het leven de laatste tijd wel erg snel? Vooral nieuwe trends en hypes vliegen me als hagel om de oren. Een half jaar geleden was daar opeens de harlem shake. Ik begreep het origineel al niet, laat staan de eindeloze reeks inhakers. Maar blijkbaar inspireerde het de rest van de mensheid tot hun eigen fifteen seconds of fame.

Ook goede doelen haakten gretig in. Vol verbazing zag ik ze op youtube voorbij schudden. Natuurlijk, over smaak valt niet te twisten dus ik zal me inhouden. Maar je kunt wel met enige objectiviteit zeggen of een boodschap past bij de afzender. Of er een relatie is met de missie van het goede doel. Helaas was zo’n inhoudelijk bruggetje voor de meeste inhakers een brug te ver.

Neem het Amerikaanse Macmillan Cancer Support. Hun clip speelt zich af in een soort callcenterruimte waar iedereen uit zijn dak gaat, terwijl één man mij indringend aan blijft kijken. Tsja, eigenlijk valt over smaak wel degelijk te twisten: dit is smakeloos! “Ga aan het werk”, denk ik. Maar helaas…het merendeel van de inhakers zag eruit als die van Macmillan.

De shake van le Croix Rouge, het Franse Rode Kruis, was gelukkig een ander verhaal. Weliswaar begreep ik niet helemaal waarom een jongetje in z’n uppie staat te schudden in een Afrikaanse sloppenwijk. Maar ik was behoorlijk geschokt toen hij plotseling ‘dood’ neerviel. Inderdaad, terwijl wij elkaar onzin staan te verkopen met infantiele dansjes, overlijden miljoenen kinderen aan diarree.

Het Rode Kruis zet me aan het denken. Ook belangrijk: deze viral heeft bijna niets gekost en slaagde er toch in om in Frankrijk een stevige maatschappelijke discussie op gang te brengen. Toegegeven, die discussie ging voor een deel over de vraag of het gepast of ongepast was. Maar je weet wat ze zeggen: ‘there is no such thing as bad publicity’.

Zoveel media-aandacht heeft de shake van de Parkinson Vereniging nooit gehad en dat is jammer. Want deze versie slaat nou juist wél ergens op. Een man (de directeur zelf, las ik) staat stevig te shaken bij het koffiezetapparaat. En net als je denkt; “ja hoor, daar gaan we weer” valt hij om en neemt het filmpje een dramatische wending. Ik krijg te horen dat schudden voor de een misschien een lolletje is, maar voor mensen met Parkinson juist een dagelijkse nachtmerrie.

Ik ben opgelucht dat de harlem-shake-hype weer voorbij is. Maar feit is dat de Parkinson-variant mij flink wakker heeft geschud. Slechts een puntje ter verbetering: probeer zo’n actie de volgende keer nou ook fondsenwervend maximaal te verzilveren. Echt, het ligt voor het grijpen!

Reageren? Mail naar jeroen@wwav.nl

Links

Jeroen Talens, creative director bij WWAV