Vol verwachting klopte mijn hart...
Ik ben dol op december. Niet omdat ik zo benieuwd ben wat de sint voor mij in petto heeft. Helaas heeft de zwart-wit discussie over de kleur van piet het laatste restje kinderlijke onschuld uit mij geknepen. En het is ook niet de kerstgedachte die mij vervult van hooggespannen verwachtingen (ik ben hooguit benieuwd wat de weegschaal op 27 december aangeeft...).
Toch klopte mijn hart vorige maand vol verwachting. Ik ben namelijk reuze benieuwd naar de jaarlijkse intocht van kerst- en sinterklaasinhakers. Aan de ene kant lach ik me een kriek om de eindeloze reeks flauwe woordgrappen. Aan de andere kant geniet ik van dat ene pareltje dat mij recht in mijn hart raakt.
Ik geef toe: het is verleidelijk om ook commerciële inhakers onder de loep te nemen. Maar ik zal mij hier beperken tot opvallende non-profit-inhakers. Waarbij direct opvalt dat goede doelen een voorliefde hebben voor het zwaardere kerstsentiment (commerciële afzenders kiezen meestal voor de onderbroekenlol die blijkbaar aan sinterklaas kleeft).
Een mooie uitzondering is de Groene Sint, de chocoladeletterinspecteur van Oxfam Novib. Dit idee heeft gelukkig een paar jaar de tijd gekregen om te rijpen en een begrip te worden. En met succes: dankzij de Groene Sint is in Nederland geen enkele oneerlijke letter meer te koop. Hulde!
Wat dacht u trouwens van de campagne van de Australische TAC Road Safety? Onder de titel ‘Too many people won’t make it to christmas lunch’ plaatste men een lange tafel met 257 lege stoelen – het equivalent van het aantal dodelijke verkeersslachtoffers in de regio. Ik weet niet hoe het met u is. Maar het kinderstoeltje vooraan knijpt mij letterlijk de keel dicht.
Mijn favoriet is van het Engelse Crisis en is eigenlijk meer een sneeuw-inhaker. Het bestaat uit niet meer dan een stuk karton waar met viltstift een boodschap op geschreven is. En misschien is dat wel het geheim. Ik word verrast, omdat het niet als de zoveelste standaard communicatiekreet op me wordt afgevuurd. Het verhaal plaatst mijn euforie over de eerste sneeuw direct in een relativerende context: “Loving the snow? Try sleeping in it.”
Veel mensen vinden zulke campagnes smakeloos omdat ze niet op hun schuldgevoel willen worden aangesproken. Maar lieve mensen: wat moet je dan zeggen tegen een samenleving die liever met een grote boog om daklozen heenloopt? Het is het toppunt van vindingrijkheid om met zulke minimale middelen toch maximale exposure te creëren. Creativiteit die ik heb beloond met een decemberdonatie voor de daklozenopvang in mijn eigen stad. Ik wens u allen een hoopvol 2014.
[Met dank aan Marc van Gurp & Osocio.org]
