Wie goed doet
Jarenlang had ik een hekel aan verjaardagen. Veel gezellige mensen dicht op elkaar in een te kleine woonkamer? Niks voor mij.
Vroeg of laat belandde ik in de tuin of op het balkon, happend naar adem en kijkend op de klok. Wat ook niet hielp, waren de gangbare gespreksonderwerpen: de actuele weersverwachting, de opgroeiende kinderen, de laatste voetbaluitslagen, de nieuwste leaseauto’s. Toevallig allemaal zaken waar ik geen verstand van had.
Een paar jaar geleden deed een nieuw onderwerp zijn intrede en deze keer kon ik wél meepraten. Misschien kent u het onderwerp, want het behoort inmiddels tot het standaard repertoire van elk verjaardagsfeestje. Ik heb het over goede doelen. Of nauwkeuriger: het salaris van de directeuren van goede doelen…
Ik weet niet hoe uw feestjes verlopen. Maar bij mij ergeren mensen zich elke verjaardag opnieuw hardgrondig aan de in hun ogen buitensporige salarissen van directeuren. Soms lijkt het wel alsof mensen elke bijdrage aan het goede doel per definitie als een altruïstische daad beschouwen. Alsof ze vinden dat de activiteiten van de directeur ook een soort vrijwilligerswerk is. Die beloningsweerzin wordt nog bijgevoerd door de overbekende salaris-top 10-lijstjes die men elkaar non stop via social media toestuurt.
Nu ga ik niet beweren dat ik de hoogte van die salarissen volkomen logisch vindt. Maar ik vind ze ook niet per se onlogisch. Ik weet het gewoon niet. Dus vraag ik mensen wat een beetje directeur volgens hen dan waard is. Ik krijg nooit antwoord. Maar die nuancering is meestal genoeg om de publieke opinie te laten kantelen. Een simpele vraag blijkt voldoende om die latente massahysterie te neutraliseren.
Best een raar idee dat ik met één opmerking kan transformeren van een zwijgend stuk behang tot een man-met-een-mening. Maar het wordt nog gekker. Want volgens een kennis ben ik door mijn gedrag een ‘superpromoter’ van goede doelen geworden. Weet u wat dat is, een superpromoter? Het is een verdediger van de goede zaak. Iemand die de ‘antipromoters’, zeg maar de azijnpissers van deze wereld, een poepje laat ruiken. Zeker voor organisaties die in zwaar weer verkeren (…) zijn die superpromoters goud waard.
Ook dit weet ik niet, hoor. Ik leef gewoon volgens een principe dat mijn moeder mij ooit heeft geleerd: ‘wie goed doet, goed ontmoet’. Blijkbaar hebben goede doelen mij zo netjes behandeld, dat ik nu bereid ben om voor ze in de bres te springen. Je zou kunnen zeggen dat ze oogsten wat ze ooit hebben gezaaid. Tja, als dat de definitie van ‘superpromoter’ is, is de oplossing simpel. Dan hoeven we alle donateurs alleen maar goed, beleefd en attent te behandelen. En hoef ik op verjaardagsfeestjes niemand meer te overtuigen. Ik zeg doen!
