WWAV - helping you change the world | nieuws
WWAV heet vanaf nu Happy Horizon logo Ga naar onze nieuwe website

Thank you for Caring!

Stel, je wandelt 's ochtends naar je werk. Het is koud en je steekt haastig, zonder al te veel op je omgeving te letten, de straat over. Eigenlijk hoor je alleen de gejaagde klank van je eigen ademhaling, tot er ineens een ander geluid binnenkomt.

Je herkent het direct: het is het zachte, maar allesdoordringende gehuil van een baby….

Je bent direct wakker. Je zintuigen staan op scherp en je speurt als een jager de omgeving af. Bingo. In de verte spot je een kinderwagen. Maar dan zie je dat er iets aan de hand. Iets dat nog veel verontrustender is: de kinderwagen is onbewaakt!

Razendsnel maak je een afweging: Nee: ik heb hier eigenlijk geen tijd, ik ben al laat, mijn baas zal boos zijn. Maar ja: het is wel een kind dat om hulp roept. En ja: die kinderwagen staat daar wel moedersziel alleen. Eigenlijk heb je geen keuze. En hoe dichter je de kinderwagen nadert en hoe harder het gehuil klinkt, hoe sneller je loopt.

Echt gebeurd

Dit verhaal is echt gebeurd. Sterker nog, het overkwam talloze inwoners van de Finse hoofdstad Helsinki. Stuk voor stuk liepen ze naar de blauwe kinderwagen en kregen daar de verrassing van hun leven. In de wagen lag namelijk geen huilende baby, gelukkig niet. Wel ontdekten ze een cd-speler met huilgeluiden. Ernaast lag een briefje met de tekst: “Thanks for caring”. Afzender: Unicef Finland.

De logica van Unicef was even slim als vanzelfsprekend. Als je gevoelig bent voor de noodkreet van een kind in een kinderwagen in je eigen stad, dan ben je ook gevoelig voor het leed van een kind in een vluchtelingenkamp, ver weg. Als jij hier direct te hulp schiet wanneer een kind jou nodig heeft, dan schiet jij ook te hulp wanneer het kind in de sloppenwijken van Nairobi woont. Toch?

Verkeerde been

In feite appelleert Unicef hier aan ons meest primitieve instinct. Aan het gevoel dat het welzijn van een kind groter is dan ons eigen belang. Maar wat ik vooral knap vind: ze spelen het niet via mijn schuldgevoel. Integendeel, ze bedanken me dat ik me over deze huilende cd-speler ontferm. Ze zetten me op het verkeerde been en bedanken me. Prachtig.

Of de Finse stunt succesvol was weet ik niet. Is het uitgerold in andere landen? Ik geloof het niet. Misschien kwamen er klachten. Boze telefoontjes van mensen die baalden dat ze te laat op het werk waren. Of het niet trokken dat ze in het ootje werden genomen. Maar misschien leverde de actie ook te weinig donateurs op. Misschien stonden de kosten van een paar blauwe unicefkinderwagens en een stel cd-spelers in geen verhouding tot de opbrengst en werd de stekker eruit getrokken. Ik weet het niet.

Toch staat dit verhaal voor eeuwig in mijn geheugen gebeiteld. Als ik aan Unicef denk, denk ik aan blauwe kinderwagens en huilende baby’s die ik wil, nee, móet helpen! De Finse actie heeft een beslissende boost gegeven aan mijn beleving van het merk Unicef. En dat betaalt zich uit in een levenslange bereidheid om financieel te helpen.

Knal voor je kop

Wat ik maar wil zeggen: alles wat je als organisatie doet, ieder signaal dat je afgeeft, elke geefvraag die je stelt; vanuit de beleving van een burger is het gewoon dezelfde club. En je kunt honderd keer een goeddoordachte, door en door geteste en door iedereen goedgekeurde geefvraag stellen: uiteindelijk gaat het erom of je boodschap mij een knal voor m’n kop geeft. Hoe zei de Amerikaanse schrijfster Maya Angelou het ook alweer? “People will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.”

Thank you for caring? Graag gedaan.

Jeroen Talens, creative director bij WWAV